Pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasunęło zaraz po seansie to humor ala filmy z Leslie Nielsenem, tyle że bez Leslie Nielsena i tak trochę nijako, zero myśli przewodniej. Fabuła zwariowana, mocno, aczkolwiek przyjemnie, naiwna, z masą prostych gagów, z których jedne naprawdę bawią (np. scena wskakiwania barona na łódź czy scena walki na torty), a inne nużą (np. scena na Syberii) oraz ogólną bieganiną w myśl zasady, że to lekka, przygodowa komedia z konwencji slapstick. Założenia scenariusza więc wydają się być wypełnione wzorowo, tyle że ten scenariusz... jest po prostu nudny. Film można by skrócić o jedną trzecią i zbytniej straty by nie było. Niektóre sceny mnie znużyły, zaś dobór aktorów okazał się być mało trafny. Lemmon zdecydowanie nadaje się do bardziej ambitniejszych komedii (patrz "Garsoniera" czy "Pół żartem, pół serio"), a tu w moich oczach wypadł po prostu słabo. Rola Curtisa średnia, taka dżentelmeńska, ale bez fajerwerków, zaś Natalie Wood mimo początkowego irytowania mnie, od drugiej połowy gra całkiem nieźle i ma taki uroczy wyrazisty głos (choćby jak śpiewa fragment amerykańskiego hymnu) więc ostatecznie, nawet mimo dość przeciętnej gry jak na aktorkę tej klasy (wina jak dla mnie bardziej scenariusza), to i tak przy reszcie obsady wypada dobrze.
Najmocniejszy punkt tej produkcji to zdecydowanie muzyka Manciniego, co specjalnie nie powinno dziwić. Mimo naiwnej i ponad 2,5-godzinnej komedyjki, nadaje sens poszczególnym scenom i sprawia, że można wytrwać do końca. Podsumowując, jak na lata 60. zaskakująco przeciętny film, średnia komedia, ze słabym aktorstwem (obejrzany przeze mnie ze względu na Natalie Wood) i zasługujący na ocenę 5/10 w moich oczach.